Steve Outram / Getty Images
Een traditionele en heerlijke Griekse gewoonte is het aanbieden van lepelsnoepjes aan gasten als een symbool van gastvrijheid. Ze worden lepelsnoepjes genoemd omdat de gebruikelijke portiegrootte een goed gevulde theelepel is.
De legende wil dat toen de gewoonte begon, iedereen zijn snoepje uit dezelfde kom haalde om te verzekeren dat het veilig was voor iedereen om te eten… niet vergiftigd.
De geschiedenis van Spoon Sweets
De oude Grieken genoten van combinaties van noten en fruit met zoetstoffen zoals honing en petimezi (druivenmelasse). Het was echter tijdens de Ottomaanse tijd, toen suiker gemakkelijker beschikbaar was, dat stroperige conserven van fruit, schil, noten en soms groenten bekend werden. Lepelsnoepjes waren favorieten van de Turkse pasha's (gouverneurs) tijdens de Ottomaanse bezetting van Griekenland, en ze werden een onderdeel van de Griekse culinaire ervaring.
Eenvoudige, natuurlijke ingrediënten
Fruit, noten en groenten worden geoogst wanneer ze stevig zijn (vaak iets onderrijp) en worden verwerkt tot lepelsnoepjes. Deze snoepjes zijn gemaakt met eenvoudige, natuurlijke ingrediënten die ze transformeren in iets geheel nieuws, opwindends en heerlijks.
Het is onmogelijk om voor alle lepelsnoepjes één recept te geven. De vloeistof- en suikermetingen variëren afhankelijk van het type fruit of groente dat wordt gebruikt. Ze zijn niet zo dicht als jam of jam. De vrucht moet stevig blijven en in een mooie plas siroop zitten die dik genoeg is om een lepel te coaten. Het fruit in lepelsnoepjes behoudt zijn oorspronkelijke kleur, smaak en aroma. Bij het koken van zachtere groenten en fruit, is een limoenbad vaak de eerste stap om de pulp te verstevigen (bijv. Abrikozen, watermeloen), of wordt een geblancheerde amandel in de pulp ingebracht om de vruchtvorm te behouden (bijv. Vijgen). Hardere groenten en fruit kunnen worden geraspt om de snoepjes te maken (bijv. Wortelen, kweepeer en aardappel).
Het eiland Chios heeft verschillende specialiteiten
Het eiland Chios heeft verschillende lepelzoete specialiteiten, waaronder sinaasappel- en citroenbloesemlepel zoet. Dit snoepje is gemaakt van een combinatie van sinaasappel- en citroenbloesem, mandarijn indien beschikbaar, suiker, water en citroensap. Een ander eiland specialiteit genaamd een onderzeeër. Mastiek, een doorschijnende kleverige substantie vergelijkbaar met boomsap, wordt gecombineerd met suiker, citroensap en water. Geserveerd op een lepel ondergedompeld in koud water, het is een speciale traktatie.
Wat is populair waar
Het is gemaakt met zeer kleine aubergines. Ze worden gescoord met een scherp mes en licht gekookt. Vervolgens worden ze uitgelekt en gedroogd en wordt een geblancheerde amandel diep in de pulp ingebracht. De siroop wordt gemaakt met behulp van drie delen suiker op één deel water, kruidnagel, een kaneelstokje en citroensap. Het proces duurt enkele dagen koken en koelen, maar de resultaten zijn fantastisch.
Op het eiland Ikaria zijn lepelsnoepjes van walnoot en zure kersen een specialiteit. Op het eiland Aegina worden onvolwassen en zachte pistaches bewaard. In de Peloponnesos worden hele kleine groene bittere sinaasappels en de schil van rijpe Sevilla-sinaasappels (ook bitter) tot lepelsnoepjes gemaakt met citroenschil en citroen.
Op Naxos wordt zoet van kweepeer op smaak gebracht met basilicum. Andere recepten kunnen een geurende roos of citroengeraniumbladeren vereisen. Op Santorini worden lepelsnoepjes gemaakt van hele Pomodoro-tomaten gekruid met kaneel en hele amandelen.
Kloosters en kloosters maken ook lepelsnoepjes. Het Taxiarchon-klooster in Lakonia (Peloponnesos) is beroemd om zijn zoete rozenblaadjeslepel. De monniken maken het elk jaar in juni van een bijzonder aromatische roos die groeit op het kloosterterrein. Ze vullen hun inkomen aan door het in grote hoeveelheden te verkopen. Een van de meest unieke lepelsnoepjes wordt gemaakt in een klooster in Chania, Kreta. Het wordt bereid van geraspte aardappelen en op smaak gebracht met vanille.
Geduld is de sleutel
Het kost tijd en geduld om lepelsnoepjes te maken, dus het is geen verrassing dat het als werk van vrouwen wordt beschouwd. Grootmoeders gaven de recepten door aan hun dochters en de jongere meisjes keken toe totdat ze oud genoeg waren om te helpen. De snoepjes waren iets dat elk jong Grieks meisje moest weten te maken om een succesvolle huisvrouw te zijn.
Tijden zijn veranderd. Meer vrouwen werken buitenshuis en willen of hebben niet de tijd om hun eigen lepelsnoepjes te maken, dus een breed assortiment lepelsnoepjes wordt nu commercieel geproduceerd. Fabrikanten hebben geprobeerd gebruik te maken van de lokale markt en internationale culinaire vooruitzichten aan te boren. Tot op zekere hoogte zijn ze succesvol geweest.
Vrouwen die zich inzetten voor het behoud van traditionele recepten en bereidingsmethoden vreesden een verlies van hun cultuur en identiteit, dus vormden ze lokale landbouwcoöperaties voor vrouwen in heel Griekenland. Samen ontwikkelden ze nieuwe vaardigheden om de productiemethoden te verbeteren. Ze leerden bedrijven runnen en leerden zelf hoe ze hun producten op de markt konden brengen. Traditionele zelfgemaakte lepelsnoepjes zijn nu overal verkrijgbaar via deze coöperaties.
Lepel snoep kan traditioneel zijn
Lepelsnoepjes kunnen ook op de traditionele manier worden gegeten en ook worden gebruikt om vers fruit te bedekken, in gebakken goederen zoals koekjes en gebak, en besprenkeld met ijs en kaas. Zure kersenlepel zoet is een uitstekende aanvulling op alle soorten gevogelte, en de siroop wordt gebruikt om een favoriete zomerdrank te maken, Vyssinatha. Lepelsnoepjes van kweepeer en zure kersen worden ook heerlijk geserveerd met kaas (vooral feta en manouri).
Lepelsnoepjes zijn gezonde lekkernijen, visueel aantrekkelijk, onderscheidend en extreem veelzijdig. Ze aanbieden aan gasten is een prachtige traditie en een teken van "zoete" gastvrijheid.
